Интишорот

Намунаи   содагии   забони шеъри Рудакӣ   нишон медиҳад,  ки ў дар  таърих и забону  адабиёти   мо  ҳақиқатан  хам  накши босазо  гузоштааст. Дар катори  ў   садҳо  бузургони   хирад  дар   барқарор  гардидани   забони  точикӣ  хидмати босазое  намудаанд. Забони тоҷикӣ  аз  давраи   ташаккули  худ то, ба имрўз  аз  чиҳати   луғат  ва   сохтори   нахвию  услубӣ    кам  ба  дигаргуни  дучор   шудааст ва   аз  ҳамин  лиҳоз,  дар   байни   дигар   забонҳо   ягона   забонест, ки   тақрибан  вазъи  беш  аз  ҳазорсолаи  хешро  нигоҳ  доштааст.

Чунин ном дошт Конфронси илмие, ки дирӯз дар толори Пажўҳишгоҳи илмӣ-тадқиқотии фарҳанг ва иттилоот бо ширкати ҷамъе аз донишмандон, таҳлилгарон, роҳбарият, кормандони ПИТФИ ва намояндагони воситаҳои ахбори чопӣ ва электронӣ баргузор гардид. Директори Пажўҳишгоҳи илмӣ-тадқиқотии фарҳанг ва иттилоот, номзади илмҳои педагогӣ, дотсент Шариф Комилзода дар сухани ифтитоҳии худ ба муҳиммият ва аҳамияти  мавзўи конфронси илмӣ таъкид намуд.

Сафири Ҷумҳурии Тоҷикистон дар Давлати Қатар дар бобати таъсири гуногунрангии фарҳанги Тоҷикистон ба мероси фарҳанги умумиҷаҳонӣ андешаҳои ҷолиб баён намуда, ишора кард, ки истифодаи бамавриди арзишҳои таърихию миллӣ ва иттилооти фарҳангӣ метавонад баҳри татбиқи аҳдофи рушди ҳазорсола ва рушди мавқеи кишварҳои арабӣ дар таҳкими марзҳои фарҳангии байни давлатҳо ва ба ин васила ҷиҳати пешгирӣ намудани ҷавонон аз гумроҳшавӣ ва шомил гардидани онҳо ба ҳизбу ҳаракатҳои террористӣ,

22-уми сентябр Рӯзи устод Абуабдуллоҳ Рӯдакист. Ин матлаб ба ҳамин муносибат аст. Дар бораи устоди ҳама шоирони олам. Дар бораи азизе, ки зиёда аз даҳ аср аст шеъраш вирди забонҳост. Шахсе, ки дар ин беш аз ҳазор сол ҳам қиммати як байташ кам нашуд. Шоири шоирон, устоди устодон. Шоире, ки ба таври ҳамешагӣ номи устодӣ дар шеърро ба худ ихтисос дод ва ин беш аз ҳазор сол вай барои шоирони ҳамаи наслҳо устод монд.
Абуабдуллоҳ Ҷаъфар ибни Муҳаммад машҳур ба Рўдакӣ шоир, асосгузори адабиёти

Аввалин таърихи муфассали низомии Тоҷикистон дар ду ҷилд навишта ва чоп шуд. Ин лаҳзаҳо рӯнамоии он дар яке аз толорҳои Китобхонаи миллӣ бо ширкати ҷамъе аз донишмандон, пажӯҳишгарон, коршиносон, низомиён ва рӯзноманигрони дохиливу хориҷӣ дар ҷараён аст.

Муаллифони ин китоби пурарзиш Назаршо Назаршоев ва Илҳом Бониёзов мебошанд. Муаллифон кӯшидаанд таърихи пайдоиши артишро аз қадим то ба имрӯз ба

Алмос Абдуллоев — мутриб, оҳангсоз, омӯзгор, донандаи мусиқии мардумӣ ва Шашмақом, Арбоби шоистаи ҳунари Тоҷикистон, профессор, устоди Консерваторияи миллии Тоҷикистон ба номи Т. Сатторов  дирӯз бар асари беморӣ  дар синни 72-солагӣ аз олам даргузашт. Алмос Абдуллоев аз зумраи шахсиятҳои маъруфи фарҳангии кишвар буд, ки дар рушди фарҳанги мамлакат хизматҳои шоиста кардааст.
Алмос Абдуллоев соли 1947 дар шаҳри бостонии Самарқанд дида ба олам кушодааст.

Чунин ном дошт Мизи мудавваре, ки бахшида ба Рӯзи Истиқлоли давлатӣ дар Пажӯҳишгоҳи  илмӣ-тадқиқотии фарҳанг ва иттилооти Вазорати фарҳанги Тоҷикистон баргузор шуд.

Дар ин ҳамоиш, ки бо ширкати муовини Вазири фарҳанги Ҷумҳурии Тоҷикистон Музаффар Давлатзода доир гардид, Директори Пажӯҳишгоҳи илмӣ-тадқиқотии фарҳанг ва иттилоот, номзади илмҳои педагогӣ Шариф Комилзода дар мавзуъи

Маълум аст, ки халқи тоҷик аз қадим на саҳрогарду кучманчӣ, балки шаҳрдору деҳнишин буда, аз одобу фарҳанги шаҳрдорию деҳдорӣ ва қавмдорию ҳамсоядорӣ хуб бархўрдор гаштааст. Албатта, дар касби маърифати фарҳанги шаҳрдорию қавмдорӣ, ба хусус фарҳангу одоби ҳамсоядорӣ саҳми ниёгони андешамандонамон зиёд аст. Онҳо ин мавзўъро дар осори худ матраҳ карда, орову афкори худро ҷиҳати беҳбудии ҳаёт ва риояи қонунҳои зиндагии иҷтимоии одамон, аз ҷумла ҳамсоядорӣ баён доштаанд