Интишорот

Мотивацией к написанию данной статьи послужила прежде всего перенесенной мною тяжелая форма коронавирусной инфекции и появившиеся вокруг этой проблемы разные интерпретации его появления, распространения, оценка мер государственного характера, дееспособность системы здравоохранения стран и провокационные вбросы из-за рубежа, которые меня врача, организатора здравоохранения и педагога не оставили равнодушным.

The motivation for writing this article was primarily a severe form of coronavirus infection that I had carried over and appeared around these problem different interpretations of its appearance, spread, and assessment of measures of state character, the capacity of the health care system of countries and provocative stuffing from abroad, which did not leave me  a doctor, health care organizer and an educator indifferent.

Шаҳри Исфара барҳақ гўшаи афсонавии Тоҷикистон маҳсуб мешавад. Ҳар касе ки боре аз табиати зебо, пазироии гарми сокинонаш баҳраманд мешавад, бо руҳу табъи болида боз орзуи дидани ин сарзамин мекунад. Фарзандонаш бошанд ҳамеша азму талош меварзанд, ки диёрашон боз ҳам ободтару зеботар гардад. Тули ҳазорсолаҳост, ки аз табиати афсунгари ин водии ҳамешабаҳор мардум ба ваҷд меомаданду ҳар мусофир орзуи дидани онро мекард.

Лидер нации, Основатель мира и национального единства, Президент страны, уважаемый Эмомали Рахмон в своих ежегодных Посланиях Маджлиси Оли Республики Таджикистан, научных трудах, выступлениях и в ходе постоянных встреч с населением, общественностью, учеными, представителями интеллигенции, студентами и учащимися общеобразовательных школ отмечает, что обществом может руководить и развивать его только профессионал, ученый, образованный и просвещенный человек.

Дар ташаккули давлатдории миллӣ ва ҳифзу ҳимояи арзишҳои фарҳангию маънавии ҳар як халқу миллат нақши фарзандони бонангу номус ва содиқу ватандўсташ беназир мебошад. Гоҳҳо чунин сурат мегирад, ки рисолати бузурги давлатдорӣ ва ё тарғиби ғояҳои  ватандориро чунин фарзандони ҷонфидо бар дўши худ гирифта, содиқона ба халқу кишвараш хидмат менамояд ва ҳастии хешро ба ҳастии халқаш пайванд месозад.

Расидан ба қадри истиқлолият ва давлатдории мустақилона, таҳкими сулҳу субот ва ваҳдати миллӣ, эҳсоси гарми ватандориву ватанпарастӣ, бедории маънавӣ, ифтихори миллӣ, пос доштани арзишҳои миллӣ ва рамзҳои давлатдорӣ – ҳама дар маҷмўъ, моро ба сўи бунёди ҷомеаи воқеан шаҳрвандӣ, пешрафти устувори иқтисодиву иҷтимоӣ ва татбиқи нақшаву ҳадафҳои тақдирсози стратегӣ мебаранд.

Тоҷикистон кишвари биҳиштосо ва мардуми он мардуми таҳаммулпазиру меҳмондӯст, ваҳдатгарову дорои маърифати баланди илмиву фарҳангӣ буда, таърихи ниёгони мо моломоли далелҳои мардонагиву шуҷоатнокӣ, озодихоҳиву ваҳдатофарӣ, муборизаи беамон зидди душманони дохиливу хориҷӣ ва ҳамеша дастгири ҳамдигар дар рӯзҳои душворӣ ҳаёти буда, ҳангоми пайдоиши хатаре ба миллат ва кишвар аз як гиребон сар мебароварданд, то ин ки адӯро бо ҳам несту нобуд созанд. Дар масири таърих тоҷикон бо ихтирооти илмиву амали ҳамеша ливои пешсафиро соҳиб будаву,

Дар ин лаҳзаҳои ҳассос, ки тоҷикону тоҷикистониён чун дигар қавму миллатҳои маскуни  рўйи олам бо зукоми «Коронавирус» ё ба истилоҳи дигар «Ковид - 19» рў ба рў шудаанд ва ин вабои асрро бо сабру таҳаммул пушти сар мекунанд, суханронии пурмуҳтавои Пешвои муаззами миллат Эмомалӣ Раҳмон бо роҳбарону кормандони соҳаи тандурустӣ айни муддао ва саривақтӣ буда, дар дили кулли ҳамватанон, шарораи умедро ба ояндаи равшану зиндагии пурсаодат меафрўзад.