Дар шароити нави таърихӣ  ташаккули  худшиносии миллӣ яке аз масъалаҳои муҳим буда, тарбияи он омӯзишу пажӯҳиши арзишҳои миллӣ ва мероси таърихиву фарҳангиро тақозо мекунад. Мероси фарҳангӣ ҳамчун баёнгари хотираи таърихӣ, расму ойин ва анъаноти миллӣ дар шинохти тамаддун ва мақоми ҷаҳонии миллати тоҷик аҳамияти бузург дорад. Бахусус, нақш ва мақоми ин мерос дар баланд бардоштани ҳисси худшиносии миллӣ хеле бузург аст.
Маҳз бо назардошти ҳамин дар даврони истиқлолият ба рушду нумӯи осорхонаҳо дар

Муҳтарам генералҳо, афсарон ва сарбозони шуҷои Ватан!
Муҳтарам собиқадорони Қувваҳои Мусаллаҳ!

Имрӯз мо бисту панҷумин солгарди таъсисёбии Қувваҳои Мусаллаҳи Тоҷикистони соҳибистиқлоламонро бо шукргузорӣ аз фазои орому осоиштаи Ватани азизамон ҷашн мегирем.
Ба ин муносибат ҳайати шахсии ҷузъу томҳои ҳарбиро, ки дар бунёди ҷомеаи

Ба ҳисоби миёна дар ҷумҳурии мо ба сари 3660 нафар аҳолӣ як  муассисаи клубӣ рост меояд, ҳоло он ки ин рақам дар замони Иттиҳоди Шӯравӣ, 2168 нафарро ташкил медод. Тибқи стандарти умумӣ хизматрасонии фарҳангӣ-фароғатӣ, бояд дар маҳаллаҳое, ки аҳолияшон аз сад нафар зиёданду муассисаи фарҳангӣ вуҷуд надорад, моҳе ду маротиба тавассути клуби сайёр талаботи фарҳангӣ-фароғатии онҳо қонеъ гардонида шавад. Ҳоло дар миқиёси ҷумҳурӣ ҳамаги 59 адад кулбҳои сайёр фаъолият доранд, ки ин шумора низ

Барои ҷамъоварии ашё ва коллексияи осорхонавӣ, омўзгорон, хонандагон ва дигар ашхосӣ фарҳангдўст саҳмгузоранд. Дар ин раванд ҳисси масъулияти наврасон, барои ҳифзи бойгариҳои табиат, сарватҳои фарҳангӣ, ифтихор аз Ватан, оила, мактаб, бедор мегардад, ки омили муҳиммӣ худогоҳию худшиносии онҳо мебошад.

Чуноне ки Асосгузори сулҳу Ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон иброз

Дар замони муосир бо шарофати Истиқлолияти кишвар таваҷҷуҳи Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон, хусусан, сарвари давлат ба эҳё ва рушд кардани фарҳанги миллӣ, аз ҷумла ҳунарҳои мардумӣ беш аз пеш меафзояд. Ҳар як кишвар кўшиш менамояд, ки бо роҳу тадбирҳои мухталиф фарҳанги миллии хешро ҳифз намояд. Дар шароити имрўза рў овардан ба ҷавонон ва истифода аз имкониятҳои зеҳниву ҷисмонии онҳо яке аз шартҳои ноил шудан ба инкишофи устувори давлат ва ҷомеа мебошад.

Дар мақолаи мазкур ҳунарҳои дастии занона ва нақши технологияи инноватсионӣ дар рушд ва эҳёи онҳо сухан рафтааст. Ҳунармандон дар ҳама давру замон, хусусан дар замони муосир ба анъанаҳои қадимӣ тағйирот медароранд. Ин навоварию тағйирот бори дигар нишон медиҳад, ки касбу ҳунар бояд ҳамоҳанги замон бошад. Яке аз самтҳои асосии фаъолияти ҳунармандон дар замони муосир ин истифодаи технологияи инноватсионӣ мебошад, ки натиҷаи тахайюли онҳоро тавассути техникаву технологияи замонавӣ инъикос

Таомҳои миллӣ як бахши фарҳанги ғайримоддии миллати тоҷик ба шумор меравад. Аз даврони қадим, тарзи омодасозии гуногуни таомҳои миллӣ дар миёни мардум, ба хусус занон, ки давомдиҳандаи ин бахши фарҳанг мебошанд, ба таври васеъ роиҷ аст. Метавонем гуфт, ки маҳз ҳамин унсур, яъне таоми миллии тоҷикон, дастурхони имрўзаи тоҷикро тавассути  рангорангии худ оро медиҳад. Хусусан дар ҷашну маросимҳои мардумӣ ва ҷашни “Навруз” хурокҳои миллии тоҷикон бештар ба назар мерасанд.

Ҳангоми доир намудани ягон чорабинӣ ё таҷлили ин ё он ҷашн бояд рамзи ҳар як ҷашн аз ҷашнҳои дигар фарқкунанда бошад. Тамошобин бо дидани саҳнаи мазкур байни ҷашнҳои аҷдодӣ тафовут гузошта тавонад. Насли наврас дарк кунад, ки барои чӣ ҷашни Садаро махсусан дар фасли зимистон таҷлил мекунанд. Баробари эҳё гаштани як ҷашни миллӣ бояд унсурҳои вобаста ба он низ риоя карда шавад.