Об ба сифати мабдаи тамоми мавҷудот ва умуман нерӯи бунёддиҳандаи коинот дар олам шинохта шудааст. Тибқи нишондодҳои илмӣ, ҷузъи муҳими сохтори олам аз об иборат аст, ки кулли соҳаҳои зиндагии инсонро аз таваллуд то марг, ҳатто инкишофи покизагиву назофатро дар бар мегирад.  Аҳамияти обро дар радифи ҳаво метавон баробар донист. Бидуни он олами ҳайвоноту наботот ва дигар ҷисмҳои зинда наметавонанд вуҷуд дошта бошанд.

ТАНЗИМИ ОИЛА: ИН МОДАРИ СОЛИМ, КӮДАКИ СОЛИМ, ОИЛАИ СОЛИМ, ҶОМЕАИ СОЛИМ ВА МИЛЛАТИ СОЛИМ АСТ

Масъалҳои  ҳифзи саломатии модар кӯдак, тарбияи  наслҳои солим ва  таьмини ояндаи неки онҳо бояд ҳамеша дар мадди авал бошад.

                                                                                 Эмомалӣ Раҳмон

Бо адиби ҷангноманависи тоҷик Раҳмон Сафар солҳо боз ошноӣ доштам.Чандин маротиба бо ў мусоҳиб шуда, дар рўзномаҳои «Ҷавонони Тоҷикистон» ва «Ҷумҳурият» ба табъ расондам. Раҳмон Сафар соли 1978 бо рутбаи майор дар синни 46 солагїба истеъфо баромад. То он дам чандин матлаб дар бораи корнамоиҳои ҷанговарони тоҷик навишта буд. Ба гуфтаи худаш ўро барои муайян кардани қисмати ҷанговарони шаҳиди тоҷик дар Ҷанги Бузурги Ватанӣ корнамӣ...

Нависандаи машҳури олмонӣ Герман Гессе навиштааст: “Ҳар касе, ки дар зиндагӣ роҳи махсуси худро пеш гирад, қаҳрамон аст”. Ин гуфтаҳоро ҳамбаста ба зиндагӣ ва фаъолияти пурсамари устоди донишманд, ростқавлу поквиҷдон ва қавиирода, яке аз фолклоршиносони барҷаста Дилшод Раҳимӣ метавон ёдовар шуд. Имрӯз ин марди дарёдилу оромтабиат ва нексиришт зодрӯз доранд.

Ҳамасола дар муассисаҳои илмиву таълимии ҷумҳурӣ бахшида ба зодрӯзи сардафтари адабиёти муосири тоҷик Садриддин Айнӣ ҳар ҳафтаи сеюми моҳи апрел ҳамчун ҳафтаи илм дар шакли конференсияи илмӣ – назариявӣ, ҷумҳуриявӣ ва ҳатто фаротар аз он қайд карда мешавад.

Дар тӯли қарнҳо афроди заковатманде ба арсаи вуҷуд қадам ниҳоданд, ки хирад ва гуфтору кирдори хешро ба тарбия ва насиҳати хосу ом бахшида, панду ҳикматҳои онон чун калимаи шаҳодат дар ҳама давру замон вирди забони ҳамагон аст. Парҳезгорӣ аз неруи бадӣ ва зиштӣ, тарғибу ситоиши фазилатҳои ахлоқи хуҷаста ва писандида ҳамеша дар мадди аввал меистад.

Дар васфи табиат, бахусус, арӯси фаслҳо -  баҳор адибони салаф ва муосир ашъори зиёде бахшидаанд. Ва табиист, ки ҳар адиб аз мушоҳидаву эҳсос ва мувофиқи завқу шавқу салиқа, истеъдоду қобилияти фаҳмиши худ қалам ба сафҳаи дафтар кашида. Масалан, дар тасвири табиат...

Мардуми Куриё мисли мардуми тоҷик бо фарҳанги куҳан ва тамаддунофари хеш аз қадим маъмулу машҳур мебошанд ва санъати иҷроӣ ҷузъи муҳимтарини ин фарҳанг маҳсуб меёбад. Агар гӯем, Куриёро наметавон бидуни санъаташ тасаввур кард, ғалат намекунем. Зеро суруд ва мусиқии Куриё натанҳо...