Ҳунарманди маъруф Исфандиёр Ғуломов тӯли солҳо бештар аз 80 нақш дар театр ва зиёда аз 50 нақши хотирмони дигар дар сенамо бозид.
Исфандиёр Ғуломов, ҳунарманди маъруф ва яке аз чеҳраҳои шинохтаи сенамо ва театри тоҷик ҳафтаи гузашта ба синни мубораки 70 қадам монд. Исфандиёр Ғуломов даҳсолаҳост бо нақшҳои мондагораш дар саҳнаи театрҳои кишвар ва сенамои Тоҷикистону хориҷ аз он маъруфияти зиёд касб кардааст ва яке аз беҳтарин ҳунармандони кишвар аст.

Чунин ном дорад китобе, ки ахиран интишороти “Аржанг” чоп кард.Дар ин китоб натиҷаи фаъолияти илмӣ-таҳқиқотӣ, илмӣ-методӣ ва нашрии Пажўҳишгоҳи илмӣ-тадқиқотии фарҳанг ва иттилоот дар соли 2016 мавриди баррасӣ қарор гирифта,  дастовардҳо ва раванди татбиқи воқеии мавзўъ ва лоиҳаҳои илмӣ хулоса шудааст.
Дар китоби мазкур фаъолияти ҳар як шуъбаи ПИТФИ  бо дарназардошти раванди татбиқи мавзўъҳо ва лоиҳаҳои илмӣ, иҷрои нақшаҳои илмӣ мавриди арзёбӣ қарор гирифта, дар поёни китоб рўйхати осори интишорёфта, аввал дар шакли нашри алоҳида,

Саидризо Ализода аввалин муаллифи адабиёти таълимӣ ба забонҳои тоҷикӣ баъд аз Инқилоби Октябр мебошад. "Дабистони тоҷик", "Китоби нахустин" (1920), "Сарфу наҳви тоҷикӣ", "Маданияти ислом", "Саодатнома" (1926) аз ҷумлаи онҳоянд...
Англисҳо барои сари Саидризо Ализода 50000 фунт стерлинг муқаррар намуда буданд. Амири Бухоро низ ӯро куштан мехост. Баъдан зимомдорони давлати шӯравӣ ӯро бо гумони "ҷосуси империализми ҷаҳонӣ" дар маҳбас ба қатл расониданд.

Шояд барои ҳеч журналисти дигаре чун Акбари Саттор пас маргаш марсияхонӣ накарданд, шояд барои касе аз ҷумлаи қаламкашони матбуот ба ҳадди ӯ насӯхтанд.
Оре, марги ӯ ҳамаро ғофилгир кард. Акбари зиндадил, оне, ки ҳеч шиквае аз беморӣ надошт, тобистони гарми соли 2015 (28-уми август) ногаҳон ин олами пур аз муаммо ва пур аз фитнаро тарк кард ва ёронро дар ғамхона нишонд.
Акбар Абдулло, муовини ӯ дар Раёсати Иттифоқи журналистон дар мақолае ин суолро

Оре, ин мисраи устоди шодравон Лоиқ ишораест ба мероси ӯ, ки мунтахаберо аз он мову шумо, хонандаи азиз, дар даст дорем.
Хуб, Лоиқ барои шеъри мо, васеътар бигирем, барои адабиёти мо ва агар боз ҳам густурдатар биандешем, барои фарҳанг ва ниҳоят, барои ҷомеаи сӣ соли охири қарни 20-ум ва баъд чӣ корҳоеро анҷом дод, ки худ бо эътимоди қавӣ «Ман намемирам, ман нахоҳам мурд!» ва «Аз ман умри дубора хоҳад монд» мегӯяд? Кадом сабабҳою омилҳое ҳастанд, ки имрӯз баъди 11 соли фавташ, низ ӯ аз хонотарин ва маҳбубтарини

Шахсе, ки дар рӯзноманигорӣ ва пажуҳиши осори ниёкон баробар муваффақ аст. Бахусус, нашри интиқодии “Гулистон”-и Шайх Саъдӣ бо ин фасоҳату балоғат дар Тоҷикистон маҳз бо талошу заҳамоти ӯ рӯйи чоп омад.
Обид Шакурзода 3-юми феврали соли 1956 дар деҳаи Худгифи Сояи Кӯҳистони Мастчо, дар хонаводаи кишоварз ба дунё омадааст. Дар мактаби миёнаи 10-и ноҳия таҳсил кардааст ва соли 1978 бахши рӯзноманигории факултаи филологияи тоҷики Донишгоҳи давлатии Тоҷикистон хатм кардааст.

Инсоният аз замонҳои қадим орзуи донистани ҳаводиси ояндаро дошт ва бо ҳар роҳ кўшиш мекард, ки пешомади худро пешгўӣ намояд. Дар фарҳанги ҳамаи халқҳои ҷаҳон анвои гуногуни фолгирӣ мавҷуданд, ки мувофиқи ниёзу завқи ояндадонии мардум пайдо шудаанд. Аз он ҷумла дар фарҳанги мардуми тоҷик якчанд навъи фолгирӣ мушоҳида мешавад, ки функсияи асосии онҳо ин таъмини эҳтиёҷу завқи донистани ҳодисаҳои ҳанўз барпонашуда, мебошад. Анъанаи фолгириро, ки имрўзҳо  дар фарҳанги мардуми тоҷик маъмул аст, ба навъҳои зерин ҷудо кардан мумкин аст: 

Асосгузори сулҳу Ваҳдати миллӣ — Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам
Эмомалӣ Раҳмон рамзи ҷашни Иди байналмилалии Наврӯзи соли 2017-ро тасдиқ намуд.
Вазорату идораҳо, муассисаву ташкилот, мақомоти иҷроияи ҳокимияти давлатии Вилояти Мухтори Кӯҳистони Бадахшон,
вилоятҳои Суғду Хатлон, ноҳияҳои тобеи ҷумҳурӣ ва шаҳри Душанбе аз рамзи мазкур